12. okt, 2014
Ik ben een huilebalk. In de bioscoop rollen de tranen over mijn wangen al voordat de film begint. De onschuldige trailers maken blijkbaar ontzettend indruk op me. Als de persoon naast me dit toevallig opmerkt, sus ik zijn of haar verbazing met een kort
`Ik ben overgevoelig.´
In feite schaam ik me ervoor. Want ik jank werkelijk bij alles: spotjes met hulpeloze dieren, omgehakte bomen en dode vissen, graatmagere kindjes en beelden van eeuwig durende oorlogen. Ik vraag me weleens af of ik echt
overgevoelig ben of zijn het de mensen om me heen die amper of helemaal niet vatbaar voor dit soort zaken zijn?
Ik ken er namelijk genoeg bij wie de traanklieren alleen tijdens het uien snijden werken, of die zich hun biefstuk niet minder laten
smaken, terwijl op het journaal een medeschepsel wordt onthoofd. Als ik vraag hoe ze daar tegen kunnen, antwoorden ze met `Het is toch ver van huis´, of `Stel je niet zo aan.´
Eerlijk is eerlijk: drama is een dagelijks terugkerend item
in ons leven. Misschien zijn de mensen over wie ik het heb in het begin ook gevoelig geweest, en dwingt de machteloosheid, hun ooit genomen besluit dat je niets kunt doen aan al die ellende, het inzicht dat de slachtoffers niet de eerste en vast ook niet de
laatste zullen zijn, hen nu om onverschillig te reageren. Ze keuren het onheil niet goed, maar ze laten zich er ook niet door raken.
Begrijpelijk, maar wat moeten onze kinderen hiervan leren? Dat ze maar beter stoppen met zich inleven, omdat het
vechten tegen leed, niets anders schijnt te zijn dan water naar de zee dragen? Dan gaan we in de goede richting. Bij `Hachi´, een hartverscheurend filmverhaal over een bijzondere hond, valt mijn tienerdochter in slaap. Mijn oudste vertrekt bij `Titanic´
geen spier. `Hebben jullie geen hart?´, vraag ik half lachend, half serieus. Ze snappen me niet, sterker nog, ze gaan de draak met me steken.
Ik ben benieuwd hoe we ons verder gaan ontwikkelen. Of we, als in de middeleeuwen, huilebalken zoals
ik gaan huren bij begrafenissen, omdat we niet meer in staat zijn om om onze eigen doden te treuren.
Volgens onderzoekers is iedere nieuwe westerse generatie gelukkiger dan die daarvoor. Is ongevoelig worden misschien dé voorwaarde
om gelukkig te zijn? Zijn we nu, zonder dat we het in de gaten hebben, hard onderweg naar de robotisering van ons eigen zelf?
(Metro kranteditie 28-10-2014)
Meest recente reacties
25.09 | 18:37
Ik kwam het boek toevallig tegen en aanstaande dinsdag ploft het in de brievenbus. Zeer benieuwd
23.12 | 11:59
Hallo Michelle
Ik ben een verhalencoach in de bibliotheek Oss. Wij hebben een boekenproevenblog en daar wil ik graag een foto bij het boek plaatsen. Mag dat?
03.11 | 09:23
Fijn om te horen, Johan. Een volgend boek is in de maak.
02.11 | 22:16
Ik heb je prachtige boek met plezier gelezen.Voor mij een echte voltreffer.Fijne stijl;afwisselend.Had meer willen schrijven.Proficiat!Volgende boek? Mvg.