12. dec, 2013

Bijzonder

`Für Elize´. De muziek sloeg in welluidende golven uit de vleugel. Achter de toetsen zat een jongeman die het beroemde stukje buiten speelde. Ik bleef midden op de stoep stilstaan. Gedachten, drukte, kou - alles wat mij bezig hield tot op dat moment smolt met de zachte tonen mee. De ruimte werd op deze plek door vrede overstroomd.
`Mooi, hè?´ vroeg ik aan de oude heer die naast me stopte om te luisteren. Hij haalde zijn schouders op.`Niets bijzonders. Het kan beter,´ zei hij en liep door.
Hij had gelijk. Niet alle noten klonken even zuiver, de melodie bouwde zich wat langzaam voort. De uitvoering van de jongeman was `middelmatig´, zou mijn muziekdocent hebben gezegd. Ik wierp een blik naar de vaas op de grond, waarin voorbijgangers geld mochten gooien. Inhoudsloos. Waren de eigenaardige manier van zijn interpretatie en de emoties die hij naar boven haalde helemaal niets waard?
Hij maakte`Für Elize´ af en na een korte aanpassing van houding begon hij nog een keer te spelen. Hetzelfde. Ik stak mijn handen met handschoenen aan in mijn jaszakken en volgde zijn bewegingen. Zo nu en dan deed hij zijn ogen dicht, alsof hij over iets droomde dat niet bij deze wereld hoorde. Bij het zware gedeelte verborg en onthulde zijn haar afwisselend zijn gezicht, iedere keer als hij zijn hoofd voorover boog of achterover zwaaide.
Zou hij ooit op een podium staan, als hij zijn passie zou verbinden met hard werken? Misschien wel, maar dat boeide hem waarschijnlijk niet. Niet iedereen met een begaafdheid hunkert naar succes. Veel talentvolle mensen nemen, als ze ´t geluk niet hebben om ontdekt te worden, genoegen met de reacties om hen heen. Of deze van hun vrienden, familie of van onbekenden komen. Ze maken zich geen zorgen over hun `middelmatigheid´. Er is geen middelmaat in wat ze doen, zolang ze er van volledig genieten.
Zoals de jongeman achter de vleugel. Toen hij ophield, ging ik naar hem toe en vroeg waarom hij steeds dat stuk van Beethoven liet horen. Hij streek zijn haar achter zijn linkeroor en liet me een klein toestel zien. `Ik ben slechthorend. Dit is het enige liedje dat ik goed kan spelen.´ Hij glimlachte trots. Voor hem was het niveau dat hij bereikte hoog genoeg om zijn pianospel met iedereen te delen. Voor zijn gevoel was hij bijzonder.