21. okt, 2013

Zwangere dahlia´s

De dahlia´s in mijn tuin zijn tot mijn middel gegroeid. Had ik niet verwacht, eind mei, toen ik het zaagsel om de vergeten knollen weggeveegd had en deze in de grond gestopt. Ik heb ze vorig jaar gekocht: rood, paars, wit. De bonte dahlia´s die oma had, kon ik maar nergens vinden.

 Ze was net zo verzot op haar bloemen als op haar kinderen. Tijdens de hete zomerdagen liep ze altijd met een gieter met een mengsel van water en meststof rond. De knoppen van dahlia´s oogden tegen de herfst zo dik, dat je had kunnen zweren dat ze zwanger waren van babybloemen.

Als klein meisje lag ik vaak op een kleedje in hun schaduw de Bijbel te lezen.  Met plagende stem vroeg oma mij dan of ik soms met de zoon van onze pastoor wilde trouwen. `Ik kan een goed woordje voor je doen,´ zei ze daarbij. Zonder mijn blik van de verbleekte pagina´s op te tillen, liet ik snel mijn tong zien, als enig verdiende antwoord op haar vraag. Ze lachte toen zoals een goede heks zou lachen, en stak nog een stevige houten stok diep in de aarde, waarop het vorstelijk gewicht van één van haar dahlia´s moest steunen.

Nee hoor, ik was niet van plan om met dat joch te trouwen, dat in zijn puik gestreken kleren door het dorpje liep, als onze haan in onze achterhof. Ik las de Bijbel omdat ik dat het boek met de mooiste verhaaltjes vond, ergens op de bodem van haar bruidschatkist. Vooral het laatste verhaal, waarin alle doden uit hun graven opstaan, boeide mij. In mijn kinderogen waren ze een soort zombies die in normale mensen werden getoverd, om happily ever after te leven.

Later, op het college, ontdekte ik Plato, de denker die uiteindelijk vaststelde dat eigenlijk alleen ons lichaam doodgaat, onze ziel is onsterfelijk. Wat impliceert dat er geen straf of beloning voor onze daden bestaat en dat we samen met alle rotte appels de hemelsmand moeten delen. Geef mij dan maar de eeuwige dood.

Mijn dahlia´s zijn hoog geworden. Ik heb ze vorig jaar gekocht, toen oma mijn wereld verliet, na vijf dagen bewusteloos te zijn geweest. Voordat ze haar laatste adem uitblies, rolde er langzaam één enkele traan uit haar gesloten ogen op haar wang.

Ik geloof dat ze zich toen tussen haar dahlia´s bevond en afscheid van ze nam.