Een veertje zonder vogel

Een tuinbank en een oude vrouw, een veertje zonder
vogel, een hyacint die ruikt als duizend
voorjaren in één. Haar dagen zijn geteld.
De man zit binnen. Hij breekt de puntjes van de kleur
potloden af en slijpt ze overnieuw. Ooit,
op de middelbare school, droeg hij haar rugzak,
weet ze nog? Op de tv een lachprogramma met de
waarschuwing thuis te blijven in de hoek.
Achter een kleiner scherm geblazen kinderkusjes,
papieren bootjes in water gelegd. Een buizerd met
gespreide vleugels walst boven haar hoofd,
het moet een buizerd zijn, alleen die vliegt zo hoog.
Ze schrikt. Vannacht had ze over gedroomd
en kon maar niet beslissen of dat iets goed
voorspelt of slecht.

(Top 1000 Prijs de Poezie - 2020)

Dichtbij

Het wee in de kreet van de adelaar.

De angst om dicht bij iemand van wie je houdt te komen.

Vastzitten in je geest als een onvoltooide vlinder

in zijn cocon.

De angst om iemand van wie je houdt te zijn.

Als een lotusbloem in een zwarte moeras schoot je uit mijn

gedachtespinsels.

Ik werd de brief in een flessenpost zwevend in een andere

tijd en ruimte: de angst om dicht bij iemand van wie je

houdt te komen.

Ik had je kunnen wegdenken en ik deed het niet.

Mijn wensdromen riepen jou al in hun ei, als de kuiken

van de adelaar zijn ouders.

(Dichtbundel ''Ongezien'' - 2020)

Nachtpromenade

De sterrenbeelden sproeien nog wat schuimend

licht over de reuze, schreeuwende stadletters

waarop de tienermeisjes gister klommen

en opgetogen selfies maakten. Alsof ze eindelijk,

na een niet te verdragen reis, op hun

bestemming waren aangekomen. Op de rotonde

Coriovallum/Kruisstraat beeld ik me in

dat het standbeeld  van de vrouw met groene jurk

van zijn betonnen stoel opstaat en mij begint

te achtervolgen.

ik wil alleen zijn

Het Aambos vangt mij op, vertrouwd en tevens

eng als een vriendin met wie je voor

het eerst naar bed gaat. Verzwolgen door het

donker, hoor ik de bomen vrijen. Ze wiegen

samen heen en weer, hun bladerharen in elkaar

verstrikt. Mijn huid schikt bij het raken van de

bank, als van de kilte van een gedenksteen.

Terwijl ik op mijn rug lig, lach ik Cassiopeia toe:

ze draagt mijn voorletter omgekeerd

door de hemel.

ik wil alleen zijn

Het motorgeraas langs de bosrand eindigt nooit echt.

(Meander Magazine - oktober 2019)

Hitte

Staarde naar buiten door het raam als een bejaarde kat

vanuit een winkeletalage. De zwerver om de hoek slofte naar

de fontein en hield een flesje onder. Hij dronk het leeg,

rustte een ogenblik en kwam terug op zijn plek, als een

vraagteken bij een blijvend raadsel. Het plein had zich

met vadsige duiven gevuld. Een jochie met een suikerspin

jaagde ze weg, terwijl hij ze probeerde vast te pakken. Hij had

een doel. Net als de kerkklok in de verte die stilstond.

Ik verbeeldde me een app waarbij ik met God kon praten en

liet hem even weten. Het werd langzaam nacht en toen een

nieuwe ochtend met zachtroze wolken, alsof aan alle hoeken

van de hemel flarden van suikerspinnen plakten.

Triestig

Droomde dat ik me aanmeldde als een zandkorrel in hun schijfje

offerbrood. Achter mij mensen in een carrousel op water,

rondjes draaiend met de doden. Ik werd naar buiten gedragen

tergend langzaam, in een voor anderen onzichtbare kist.

Verderop lag de Casino, waar ze op mijn overgebleven geluk

gokten. Op een of andere manier vond ik dat terecht: hun

goden waren te goed om echt te zijn. Voor mij wacht een lange

zondag met zo’n akelige regen die niet van ophouden weet

 (Het gezeefde gedicht - mei 2017)

Zomer

een bloedhete hekel heb ik aan mijn nieuwe overburen

ze staan door mijn raam te loeren, zoekende naar akkefietjes

zouden ze als koeien liggen in hun tuin met wijde omtrek,

dan zou ik een schildersdoek hangen aan hun houten hek

hun staarten wat langer maken en gebruiken als penselen

hun mest in kersverse bollen verdunnen tot aquarellen

op hun hoofden zou ik kronen schilderen van zwarte vliegen

als ze zichzelf in slaap wiegen, langzaam kauwend op grassprietjes,

zacht uitademend luchtbellen.

Nichita

dat ik vandaag jou ben, de poëet met blonde ogen

en de bodemloze beker in zijn gedicteerde handen

mijn gedichten laat voorlezen door Dora, jouw vrouw,

twintig afgelopen week ik zou ze allemaal bewaren

maar ik ben jou vandaag dus ik scheur ze aan flarden

laat ik drie over, de geniale, gedreven komen er de

nieuwelingen binnen ze stellen weinig voor ik wil ze

per direct wegsturen maar doe jou na en wens

ze welkom er bestaan geen slechte dichters slechts

slechte gedichten spoor ik ze aan daarna loop ik

naar buiten, duisternis, ik krijg de tere schaduw van

een boom als deken terwijl ik liever die van haar heb,

de schaduw van jouw vrouw, want ik ben jou vandaag

en niemand anders hoort mij als ik fluister

dat het groen koud is.

(Top 1000 - Turing Nationale Gedichtenwedstrijd 2016)

Omringd door stilte

hier, omringd door stilte slaap ik

verbonden aan een tijd van aarde

ik schrik, als iemand weleens stopt

mijn naam in zijn gedachten leest

en hem verleent een soort van waarde

dan denk ik graag dat jij het bent

dat je besloot om langs te komen

en uit verveling, of gemis,

jij mij eens toelaat in je dromen

je hoeft ook niet te huilen, kind

noch urenlang bij mij te blijven

jouw adem, hij alleen zou vullen

mijn koude, lege winternachten

hier, omringd door stilte slaap ik

verbonden aan een tijd van aarde

zoals de tulpen wacht ik op je

zoals tulpen

die op hun allereerste lente wachten

(E-bundel `Ongehoord´, 2014)

Krokusblauw

vanochtend trok ik het gordijn opzij -

de hemel stond krokusblauw ingevuld

zoals ik hem vroeger op school

altijd getekend wou hebben

de bomen hadden hun stammen

in sierlijke letters gedraaid en

voor het eerst begreep ik wat de merels floten

je naam, dat was het dus

in zoete klank en zo verlangend

dat er mij gauw niets anders restte

dan met ze vals toch luidkeels mee te doen:

met zingen voor het raam bezegelde ik toen

mijn liefde voor je, vrouw

(`Nederlandse Dagblad´, 31 januari 2015)

Geen hemel meer

die ochtend werd ik wakker

met pijn in mijn schouders

ik moet vliegen, moeder, zei ik

vandaag nog

het is de albatros in mij

spitsen van zijn vleugels

prikken in mijn vlees

ik breek de muren stuk

gooi de ramen open

laat me de zeeën kennen en de wind!

mijn moeder viel toen op haar knieën

en begon te huilen

zij, die mij geleerd had

dat vrijheid voor een vogel

heilig was

zij keek omlaag, pakte mijn handen vast

en fluisterde tussen twee snikken door:

er is geen hemel meer, kind.

(literaire tijdschrift `Schoon Schip´, oktober 2014)

station

vader en zoon

koffer op het perron

zijn schaduw verdeelt

afstand in zwart en wit

kerstlint op maat,

vrouw wikkelt zich

om echtgenoot heen

hij raakt haar nieuwe wallen aan -

twee sneetjes versgebakken brood

met zeesmaak

jongen sluit stevig man in de armen,

te weinig in aantal, protest buigt

de ouder

hoe bewijst zich in kudde een paard

zonder manen?

vader hangt zijn gitaar

als een pendelklok

aan zoons schouder,

klapt met zijn hielen

de schaduw dicht

en neemt haar mee

naar een andere onbesliste

oorlogsdag.

(Top 100 - Turing Nationale Gedichtenwedstrijd 2013

- bundel `Daar begint de poëzie´)

verslaafd

de omtrek van je lichaam, zo miezerig

gespiegeld door mijn blik

verschrikte jou -

je deinsde terug

naarmate ik dichter bij je stapte

mijn hart kraakte nog even op een kier

je kon opnieuw naar binnen glippen

als een schimmel

duizend liefkozende woorden

knipperend met je vismond

maar ik slenterde verder

rillend als een Duitse soldaat

om zijn fles zonder wodka

in de Siberische winter

(Top 1000 - Turing Nationale Gedichtenwedstrijd 2013)

Opmerkingen